|
شـا کـی |
غزل 233
|
کاش میـبــود بفکـرسلامت ما نیست ملامـت رخـت قـامت ما کسـی نــرسیـد بـر شکایـت ما شاکی مکن شک برشهامت ما مباد شک کنی بــرسخـاوت ما دل داده گـی بــود کــرامـت ما |
|
آنکه مـیـکـرد مــدام مــلامــت ما مـا بــراه عـشق ســرنـهـــاده ایـم هــزارداد خـواستیـم نبـود دادرسی گـرشده ایم شـیفـتـه ي سروقـامتی رنج عشق بردوش ماست ترا چه باک دل داده ایـم و دل بـاز گــرفـتـه ایم |
حکـیم ببـنـد کتـاب بـروی حـریـف
کــوهــرگـــز نخـوانـد روایـت ما
یازدهم مهرگان هشتاد ونه